Soep van de Week, alsmede Stamcafé!

Vrijdag is het Wereldvrouwendag en het leek mij aardig om twee bijzondere dames in het zonnetje te zetten: Jip “homewrecker” van den Toorn en Fadime “Kortjakje” Demir.

Journalist Demir werd aangehaald op Villamedia nadat ze op LinkedIn had geschreven dat ze met een zwaar hart haar baan bij dagblad De Telegraaf had opgezegd. Aanleiding was volgens Demir de “eenzijdige berichtgeving rondom Israël-Palestina”. Ze vervolgde: “De grote verantwoordelijkheid die wij journalisten hebben, voorzichtig en zorgvuldig - maar bovenal feitelijk benoemend van de gebeurtenissen - en deze van verschillende kanten belichten, is onze fundamentele plicht.” Ze neemt een tijdelijke pauze van het schrijfwerk. “Ik heb geen spijt van deze beslissing. Ik heb met verschillende goede journalisten, leuke collega’s samengewerkt en mooie belangrijke verhalen geschreven. Vooral de verhalen die ik vanuit het aardbevingsgebied in Turkije heb gemaakt, draag ik voor altijd met mij mee”, aldus Demir.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel moedig, en heel deugend journalistiek Nederland steunde de dappere journaliste die haar goed betaalde baan opgaf omdat ze de berichtgeving rondom Israël-Palestina eenzijdig vond.

Maar Jan Dijkgraaf moest weer eens de partypooper uithangen en plaatste deze twiet:

Tevens StamCafé

“Mijn vader kwam uit een straatarme familie in Caïro. Op zijn vierde raapte hij sigarettenpeuken op om bukshag van te maken, die verkocht hij om te kunnen overleven. Uiteindelijk schopte hij het tot werktuigbouwkundig ingenieur. Hij wilde het leger niet in en is toen via Algerije en Marseille naar Nederland gevlucht. Daar zat hij, op Centraal Station in Amsterdam met een dekentje en een potje honing, maar binnen de kortste keren was hij manager van een restaurant. Daar heeft hij de ervaring opgedaan om uiteindelijk voor zichzelf te beginnen, die ouwe heeft goed geboerd. Mijn Nederlandse moeder kwam hij tegen tijdens het werk, die was elf  jaar jonger. Liefde op het eerste gezicht. Mijn vader is overleden, mijn moeder is nu 67.”

Tevens StamCafé

Ik ben op twee manieren betrokken bij de Zaak Madeleine McCann: mijn vriendin deed de catering voor de 8-delige Netflix-documentaire, en ik ben bevriend met Jon Clarke, de hoofdredacteur van The Olive Press, een Engelstalige krant die in Spanje verschijnt.

Clarke zit al 17 jaar bovenop de verdwijning van het Engelse meisje in Praia de Luz en publiceerde in 2021 MY SEARCH FOR MADELEINE: One Reporter’s 14-Year Hunt To Solve Europe’s Most Harrowing Crime.

Jon gaf Ivo Teulings en mij veel tips over zware criminelen aan de Costa del Sol tijdens onze research en roadtrips voor Costa del Coke. Ik heb als dank een paar dingetjes met betrekking tot de verdwijning van Maddie voor Jon uitgezocht in de Algarve, en de afgelopen week deed ik opnieuw research voor hem.

Kinderschenders

Overigens schrijf ik liever helemaal niets over kinderschenders. In mijn ongelukkige jeugd op de Veluwe wemelde het van de pederasten, of het nou bij de voetbalclub, de zwemvereniging, de padvinderij of de wandelclub was. Daar komt nog bij dat Propria Cures ooit een bloedstollend essay van mij voor hun Pedospecial heeft geweigerd. Hoofdredacteur Arie Storm vond mij een waardeloze broodschrijver, en mijn bijdrage erbarmelijk slecht. Enfin, ik heb dat drama met tranen in de ogen opgeschreven voor HP/De Tijd. Hier een klein stukje:

Interview met wetenschapsjournalist Simon Rozendaal

Simon Rozendaal: “Wij leven in een paniekerige tijd terwijl we het nog nooit zo goed hebben gehad. De Duitse socioloog Ulrich Beck voorspelde dit al in de jaren 80 in zijn boek de Risicomaatschappij. De risico's worden steeds kleiner.

Ik was net overgestapt van de NRC naar Elsevier, eind jaren 80. In Nederland waren wij geobsedeerd door dioxine. Dat zat overal in: in koeienmelk, borstvoeding, en het kwam vrij bij vuilverbrandingsinstallaties. Ik ging met een fotograaf voor Elsevier naar de Driehoek des Doods, het grensgebied tussen Oost-Duitsland, Polen en Tsjechië. Door de luchtvervuiling gingen alle bomen daar dood. Ik sprak een Poolse arts die bij een milieubeweging zat en vroeg hem hoe hij tegen dioxine aankeek. De man begon te lachen en zei dat dat een luxe probleem was. “Wij hebben nog echte vervuiling: zwaveldioxide.”

En toen realiseerde ik me dat als je ergens een groot probleem oplost, daar een minder groot probleem voor in de plaats komt. Ik heb dat gedoopt tot de Wet van Behoud van Milieu-ellende. Bij ons was het probleem van de zwaveldioxide toen vrijwel opgelost en daarom waren we met dioxine bezig. Nu we dat hebben opgelost, komen PFAS en glyfosaat op.”

Tevens ook Stamcafé

Dikke mensen zijn vies en walgelijk en moeten dood. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen, want ik weeg op het moment van schrijven 96 kilo terwijl mijn streefgewicht 82 kilo is. En ik heb een doodswens. Al jaren. Dus dan mag ik andere vetklompen ook doodwensen.

Ik woog tot mijn veertigste altijd 69 kilo. Wat is er toch allemaal misgegaan in mijn leven? Was het wel zo verstandig om met mijn coke- en crackdieet te stoppen?

Net als Frans Timmermans kan ik mijn veters niet meer strikken en mijn poepertje niet meer zelfstandig schoonvegen na het kakken.

De talloze pijnen die mijn lichaam teisteren, zijn grotendeels verwant aan morbide obesitas. In Annus Horribilis heb ik al die fysieke (en geestelijke) kwellingen tot in den treure uitgemolken dus daar zal ik de reaguurder niet meer mede lastig vallen.

Toch een kleine update: ik heb mijn poep, plas en bloed laten controleren en de uitslag van al die testen was verontrustend positief. Mijn geneesheer Remco zei dat ik een jonge God was. “Ja maar, dottore,” sputterde ik tegen, “en die chronische pijnen dan?” Hij wees smalend naar mijn barriguinha en zei: “Je pens is minstens 12 kilo te zwaar. Dat is de bron van alle ellende. Doe daar wat aan, jonge vriend!” Ik nam een dapper besluit: voor het eerst in 35 jaar ga ik weer naar de sportschool. De gang naar Canossa. De veertien staties van de kruisweg.

Hij keek mij schaapachtig aan.

(Tevens StamCafé)

Rob Roos: “De finale stemming over de Natuurherstelwet is op 27 februari. Mijn overwinning met deze amendementen - waardoor de parlementspositie veel beter was geworden voor Nederland - is helaas vrijwel volledig teniet gedaan. Namens het Europees Parlement ging de Spaanse socialistische hoofdonderhandelaar om de tafel met het Spaanse socialistische voorzitterschap van de Europese Raad. Met als resultaat dat bijna alle verbeteringen vanuit het Parlement zijn verdwenen. Het wegstemmen van deze wet wordt dus essentieel voor Nederland, want anders belanden we in een stikstofcrisis 2.0. Dan wordt het echt de Nederland-Op-Slotwet. Veel zal afhangen van Manfred Weber, destijds de grote concurrent van Frans Timmermans voor de opvolging van Jean-Claude Juncker. Hij was de afgelopen tijd enorm kritisch over de Natuurherstelwet, maar we moeten nog maar zien hoe zijn EVP gaat stemmen. De EVP voelt nu ineens empathie voor de boeren, terwijl ze bijna 5 jaar lang een desastreus landbouwbeleid hebben gesteund. Von der Leyen is natuurlijk ook van de Christendemocraten en wil herkozen worden als voorzitter van de commissie. Ja, zo gaat dat rond verkiezingstijd.”

Soep van de Week, tevens StamCafé

Sunny de NSB’er

Sunny Bergman ging eerst bij de VPRO klikken over het vermeende huiselijk geweld en de buitenechtelijke escapades van Theo Maassen en hing vervolgens aan de bel bij NRC Handelsblad. Maar de krant zag af van publicatie van de roddel. Het gesjeesde soapsterretje bleef leuren en kwam bij weekblad Privé terecht met de “scoop” (het 125 duizend woorden tellend app-gesprek tussen de vrouw van Theo en zijn minnares), die nog steeds niet het door haar gewenste gevolg heeft: het ontslag van Theo Maassen.

De VPRO heeft hem vooralsnog niet gecanceld en het duurt nog een paar maanden voor Zomergasten weer begint, al schijnt er meer dirt over Maassen op komst te zijn. Als hij er dan toch uitvliegt, gaat bij Bergman de vlag uit.

Johan Derksen over de kwestie: “Er wordt schande gesproken dat Theo minnaressen heeft." Daar heeft Sunny Bergman niks mee te maken en daar heeft de VPRO niks mee te maken. Alleen Theo zijn vrouw zou er wat van kunnen zeggen”.

Derksen haalt ook het ‘gebroken neus-incident’ aan. "Het is flinterdun. Als Theo zijn handjes laat wapperen en vrouwen slaat? Dat vind ik heel kwalijk. Dan vind ik Overmars met een dickpic een kwajongen vergeleken met waarvan Theo van beschuldigd wordt.” Maar volgens hem is dit alles niet hard bewezen. "Ik vind ook dat als dames boos zijn en aangifte willen doen, dan gaan ze naar de politie. Maar je doet geen ‘aangifte’ via Sunny Bergman bij de VPRO.”

Tevens StamCafé

Op naaktsafari

“Ik ging voor een verhaal mee op safari in SunEden, het enige nudistenresort ter wereld waar je naakt naar beesten kunt kijken, op anderhalf uur rijden van Johannesburg. In 1995 opgericht door zes Afrikaners, nadat hun geliefde Beau Valley failliet ging. Dat viel uit elkaar nadat aandeelhouders ruzie kregen over het deurbeleid. Beau Brummel, een illuster kernlid, wilde homoseksuelen en zwarte nudisten toelaten, de rest niet. Brummel, de ‘kaalbaskoning’, was de eerste in conservatief Zuid-Afrika die zich naakt op tv liet interviewen. Toen hij beschuldigd werd van handel in porno, werd hij door de Internationale Naturisten Federatie geroyeerd als lid.

“In je blote hol naar beesten kijken is een merkwaardige ervaring. Ik had keurig mijn kladblokje op schoot liggen en hield de billen strak. Alle grote namen uit de scene waren voor de gelegenheid opgetrommeld, inclusief twee wereldberoemde Belgen. Het hoofd Marketing verzuchtte aan het eind van de dag: ‘Het is toch raar. Toen de Europeanen voor het eerst naar zuidelijk Afrika kwamen, dwongen ze de lokale bevolking kleding te dragen. En nu komen ze hiernaartoe om naakt te kunnen zijn.’”

Ik interviewde Kevin van Vliet, correspondent in Zuid-Afrika (a.s. zaterdagavond te lezen op GeenStijl) en we hadden het over de digital nomads die als sprinkhanen neerstrijken in Kaapstad.

Urban Dictionary, mijn favoriete woordenboek, omschrijft het fenomeen treffend:

1. A trust fund kid who has a job that is not really rooted in reality. They travel and spend beyond their own means for long periods of time. Perpetually pretending to have a perfect social media life and considers themselves intellectually superior to most conventional earners. They almost exclusively use white and or passport privilege to their direct economic advantage whether or not they acknowledge the abuse of said privilege.

2. Most people named Greg.

3. Someone you only swipe right on tinder if you are really poor and are desperate for a meal in a foreign country.

4. One of hundreds of thousands of bloggers who's primary audience is their immediate family members who live vicariously through their travels and likely finance them.

Lissabon is reeds helemaal verziekt door deze woke flapdrollen, die bij voorkeur quinoakoffie drinken uit een halve avocado, louter clichés uitbraken en niet bepaald geliefd zijn bij de locals omdat ze de huurprijzen omhoog jagen en oude knusse volkswijken gentrificeren. De stad was al voor de corona verziekt door Airbnb, couchsurfers, hengstenballen, krolse Viva-meisjes uit de Vinex en Libelle-vrouwen op gifgroene Crocs, in afritsbare driekwartsbroeken en met kortpittige kapsels. En al langere tijd werd de stad, waar ik eind jaren zeventig voor het eerst kwam, geteisterd door lonelyplanetitislijders die louter communiceren in backpacker Esperanto, een simpele taal met hoofdzakelijk bedragen en informatie over hostels, transport, restaurants en absoluut onmisbare bezienswaardigheden. Het is een syndroom, een obsessie, een dwangneurose, een virus genaamd lonelyplanetitis.

Het was even stil rond Ehsan Jami. Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 werd hij in Rotterdam verkozen voor Leefbaar Rotterdam als hoogste nieuwkomer op plek 5. Met ingang van 30 april 2021 stopte Jami als gemeenteraadslid vanwege zijn nieuwe functie als griffier op Sint-Eustatius en nu is hij terug in Nederland om te promoveren aan de Universiteit van Leiden.

Jami: De titel van mijn proefschrift is Ethnic Registration. A controversial idea.

In Nederland wordt de etniciteit niet meegenomen in de misdaadstatistiek, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Verenigde Staten. Dat komt door de Tweede Wereldoorlog, toen de Joden geregistreerd moesten worden. Dat ligt nog steeds heel gevoelig in Nederland. Mensen verwarren ras en etniciteit. Om te begrijpen waarom etniciteit zo’n impact heeft op sociale relaties, moeten we de betekenis van etniciteit definiëren. Wetenschappers definiëren etniciteit als een gedeelde afkomst of sociale achtergrond, gedeelde cultuur en tradities die onderscheidend zijn en tussen generaties worden vastgehouden, en die een identiteitsgevoel en een gemeenschappelijke taal of religieuze traditie creëren.